Διαβάστε το άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα της Καβάλας «Χρονόμετρο» το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2005 στην στήλη «Με την ματιά ενός φοιτητή».
Ο χώρος του αθλητισμού αποτελεί ένα μέσο εξευγενισμού και ηθικοποίησης. Μέσω της ευγενούς άμιλλας, οι αθλητές συναγωνίζονται μεταξύ τους και προσπαθούν να καλλιεργήσουν διάφορες πτυχές της προσωπικότητάς τους, προσπαθούν να φτάσουν στην τελείωση του χαρακτήρα τους. Όμως, η ατμόσφαιρα που επικρατεί στα πεδία της κοινωνικής μας ζωής και του αθλητισμού ειδικότερα επιβεβαιώνει την έλλειψη αγωγής και την απουσία ηθικής.

Το σημαντικότερο ίσως από τα στοιχεία που πιστοποιούν την παραπάνω άποψη, όσον αφορά το χώρο του σύγχρονου επαγγελματικού αθλητισμού, είναι η ευρεία χρήση αναβολικών ουσιών. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αθλητές που παίρνουν ή αναγκάζονται να πάρουν αναβολικά, για να αυξήσουν θεαματικά τις επιδόσεις τους, ώστε να πλουτίσει η εταιρεία που τους πατρονάρει. Αυτή η πραγματικότητα επιβεβαιώνει την απουσία ήθους και την απομάκρυνση των αθλητών από το «ευ αγωνίζεσθαι», με την έννοια της ευγενούς άμιλλας. Επίσης, συχνό είναι και το φαινόμενο του χρηματισμού διαφόρων αθλητικών παραγόντων, όπως προπονητών, διαιτητών, εποπτών, για να διαμορφωθεί το αποτέλεσμα ή τα αποτελέσματα αγώνων προς το όφελος ( μερικών ) εταιριών και ανθρώπων που είναι σπόνσορες. Ακόμη, οι διάφορες περιπτώσεις όπου παρατηρείται βία στα γήπεδα φανερώνουν την έλλειψη αγωγής και ορθής παιδείας. Παρά το γεγονός ότι τέτοιου είδους ενέργειες αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις, η ζημιά που προκαλούν στον σύγχρονο επαγγελματικό αθλητισμό είναι ανεπανόρθωτη.

Επομένως, καλό θα ήταν οι αρμόδιοι φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες τους, για να περιορίσουν ή ακόμη και να εξαλείψουν τέτοια φαινόμενα που αμαυρώνουν τον χώρο του αθλητισμού. Φυσικά, οι πλέον αρμόδιοι για τα θέματα αυτά είναι οι παράγοντες, τα σωματεία και οι όμιλοι, οι οποίοι σε συνεννόηση μεταξύ τους θα μπορούσαν να εποπτεύουν τους αθλητές και τους αγώνες, ώστε να προλαμβάνουν ή ακόμη να τιμωρούν, όταν ανακαλύπτουν ή διαπιστώνουν φαινόμενα που είναι αντίθετα με τη φύση και το νόημα του αθλητισμού. Πάντως, το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό θα ήταν οι ίδιοι οι αθλητές να κατανοήσουν ότι ο χώρος του αθλητισμού δεν αποτελεί τρόπο απόκτησης χρημάτων, δόξας, φήμης. Σ’ αυτό ακριβώς μπορεί να συμβάλλει το σχολείο, με την παροχή μιας ανθρωπιστικής ηθικής, ικανής να καλύψει και το χώρο του αθλητισμού.

Το σχολείο μπορεί να αποτελέσει ένα καταλυτικό μέσο καλλιέργειας ηθικής συνείδησης για τον άνθρωπο, κυρίως λόγω του ιδιαίτερου ρόλου που κατέχει στην δομή της κοινωνίας και της πορείας του κάθε ανθρώπου. Το σχολείο είναι σε θέση να γαλουχήσει τα άτομα από την παιδική τους ακόμη ηλικία με αξίες, όπως είναι η τιμιότητα, η αλήθεια, η ηθική. Με άλλα λόγια, μπορεί να εφοδιάσει με την πολύτιμη αξία της ηθικής τους μελλοντικούς αθλητές, ώστε οι ίδιοι να γνωρίζουν τι είναι σωστό και τι λάθος, τι δίκαιο και τι άδικο, τι ηθικό και τι ανήθικο και αναλόγως να πράττουν.

Συμπερασματικά, γίνεται αντιληπτό ότι ο χώρος του αθλητισμού διέρχεται μια σημαντικότατη κρίση στις μέρες μας, η οποία οφείλεται κυρίως στην έλλειψη αγωγής και κατανόησης των αρχών και του χαρακτήρα του γνήσιου αθλητισμού. Επομένως, αποτελεί αδήριτη ανάγκη το σχολείο να επιχειρήσει να μεταδώσει στα άτομα αυτήν την απαραίτητη και αναγκαία παιδεία του «ευ αγωνίζεσθαι».