Άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό «Βιβλιοδείκτης», 8 Μαρτίου 2013


«Μα, κύριε εκδότη, αφού το έργο μου είναι αριστούργημα, γιατί δε θέλετε να το εκδώσετε;» 
«Ακριβώς επειδή είναι αριστούργημα, θα πρέπει να το δωρίσετε σε κάποιο Μουσείο και να το καμαρώνετε ως έκθεμα πίσω από μια γυαλιστερή προθήκη. Γιατί να το αδικήσετε με την έκδοσή του; Γι’ αυτό και εγώ δεν μπορώ να σας το εκδώσω. Καταλαβαίνετε, θα το αδικήσω και, μαζί με αυτό, και τους αναγνώστες τους οποίους σέβομαι». 
Αλήθεια, εσείς πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να έχει την απαίτηση ένας συγγραφέας που αντιμετωπίζει υπεύθυνα το πνευματικό του έργο και πρωτίστως τον ίδιο του τον εαυτό, να αρνείται να αξιολογηθεί αυτό για να πάρει τον δρόμο της έκδοσης; Μαζί με το πάθος της ανάγνωσης, πολλοί είναι αυτοί που έχουν και το πάθος της συγγραφής. Γράφουν γενικά, ειδικά, αφηρημένα, πάνω σε χαρτιά, σε γραφεία, στα κινητά, σε ιστολόγια, σε αποδείξεις, άλλοτε με μελάνι, με πληκτρολόγια, με το νύχι, άλλοτε πάλι νοερά. Προφανώς θεωρούν το γράψιμο καλύτερη θεραπεία από όσες ο πιο ικανός ψυχαναλυτής θα τους προσέφερε.
Η συγγραφή έχει τους κανόνες της κι ας μην είναι παιχνίδι. 
Ο βασικότερος είναι ότι υπάρχουν δύο ειδών γραπτά: αυτά που μπορούν, με την κατάλληλη επιμέλεια και φροντίδα, να ταξιδέψουν και να συναντήσουν τους αναγνώστες τους και αυτά που περιμένει να τα φιλοξενήσει ένα άνετο, ευρύχωρο συρτάρι. Επειδή έγραψα κάτι, δε σημαίνει ότι αυτό είναι ώριμο να δει το φως της δημοσιότητας. Μπορεί να αφιέρωσα χρόνο, κόπο και σκέψη. Μπορεί να θυσίασα στιγμές με φίλους μου ή από κάποια ασχολία μου. Αυτό όμως δεν εξασφαλίζει ότι το έργο μου έχει το μαγικό εκείνο στοιχείο που το καθιστά ικανό να κριθεί από τους αναγνώστες και να συνομιλήσει μαζί τους. Αποβάλλετε λοιπόν την αίσθηση ότι επειδή γράψατε κάτι, πρέπει και να εκδοθεί. 
Ένας άλλος απαράβατος κανόνας είναι να δέχεστε τις συμβουλές και τις παρατηρήσεις. Όσο ολοκληρωμένο κι αν φαίνεται το έργο στα μάτια σας, μην ξεχνάτε πως πάντα επιδέχεται βελτιώσεων. Και να θυμάστε πως ποτέ δε θα σας πλημμυρίσει η αίσθηση της τελειότητας, παρά μόνο της σχετικής, ανολοκλήρωτης ικανοποίησης. Αν φοβάστε να αλλάξετε έστω κι ένα κόμμα γιατί νομίζετε πως θα χαλάσετε το σύνολο, σκεφτείτε τότε να αλλάξετε το σύνολο κι όχι το κόμμα.
Και κάτι τελευταίο: μη σταματάτε ποτέ να παίζετε με τις λέξεις. Αφού κάνατε την αρχή με το γράψιμο, να είστε σε θέση να το υπηρετήσετε αν θέλετε να σας υπηρετήσει κι αυτό. Όσο περισσότερο χρόνο του δίνετε, τόσο περισσότερο αυτό θα σας ανταμείβει και θα σας καθοδηγεί στον δρόμο της μεστής και ολοκληρωμένης έκφρασης. 
Καλές συγγραφικές περιπλανήσεις!