Άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό «Βιβλιοδείκτης», 22 Φεβρουαρίου 2013


Τέλεια! Μόλις ολοκλήρωσα περιχαρής το έργο μου και ανυπομονώ να το μοιραστώ με τους αναγνώστες και να λάβω τα σχόλιά τους, τις εντυπώσεις τους, τις σκέψεις τους, ό,τι θα ήθελαν να μοιραστούν μαζί μου σχετικά με αυτό! Μήπως δεν πρέπει να αφήσεις τον ενθουσιασμό να σε συνεπάρει και να σε ταξιδέψει μακριά από την πραγματικότητα; Ναι, τώρα είσαι σε καλό δρόμο. Ε, και τι πρέπει να κάνω; Να το κρύψω σε κανένα συρτάρι και να μετρήσω μέχρι το δέκα; Όχι, ξαναπροσπάθησε. Μήπως να το μοιραστώ μόνο με τους φίλους μου; Αφού το έγραψα για όλον τον κόσμο που θα ήθελε να το διαβάσει! Ακριβώς! Γι’ αυτό οφείλεις να σεβαστείς τον χρόνο που θα αφιερώσουν για να διαβάσουν το έργο σου και να μην τους απογοητεύσεις με δαιδαλώδη νοήματα, κουραστικές εκφράσεις και πλοκή που μάλλον νανουρίζει παρά εξιτάρει και συγκινεί. Βοήθεια παρακαλώ; Άμεση! Πάμε λοιπόν…
Έχεις ολοκληρώσει το έργο σου; Λάθος! Έχεις ολοκληρώσει την πρώτη μορφή του έργου σου την οποία θα ακολουθήσουν διαδοχικές διορθώσεις. Γράφεις ένα κείμενο, το αφήνεις, το πιάνεις, το διορθώνεις, το αφήνεις, το ξαναπιάνεις, το ξαναδιορθώνεις, μέχρις ότου δεν μπορείς να του προσφέρεις μια καλύτερη δυνατή μορφή. Θα καταλάβεις ποια είναι αυτή μόλις φθάσεις σε αυτήν. Εμπιστεύεσαι όλο το έργο σου και όχι αποσπάσματα, σε κάποιον φίλο σου που έχει αυτό το παράξενο κουσούρι να διαβάζει βιβλία. Από τη διαδικασία εξαιρούνται όλοι οι συγγενείς μέχρι τον τρίτο βαθμό. Αντικειμενικά η γνώμη τους δεν είναι αντικειμενική. Αφού λάβεις τα σχόλια του φίλου σου, το δίνεις και σε άλλον φίλο σου και μετά και σε κάποιον άλλο. Συγκεντρώνεις όσα περισσότερα σχόλια από φίλους μπορείς. Έτσι θα έχεις μια καλύτερη εικόνα για το πώς προσλαμβάνονται τα νοήματα του κειμένου σου από διάφορους αναγνώστες. Τα σχόλια θα σε βοηθούν να το βελτιώσεις αρκετά και να πλησιάσεις ακόμη πιο κοντά στην καλύτερή του μορφή. Σωστή η παρατήρησή σου αναγνώστη: ο εχθρός του καλού, πράγματι είναι το καλύτερο και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ ένα κείμενο με την καλύτερη μορφή του, παρά μόνο με την καλύτερη δυνατή μορφή. Μην ξεχάσεις να ζητήσεις τη βοήθεια ενός φιλολόγου για την επιμέλεια του έργου σου και τα ορθογραφικά λαθάκια που, πολύ πιθανόν, σου έχουν ξεφύγει.
Αφού λοιπόν έκανες κι αυτές τις αλλαγές, ήρθε η ώρα να το μοιραστείς με ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζεις. Και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα σημαντικό δίλημμα. Πώς θα το εκδώσω; Έχεις τρεις επιλογές: εμπορικό εκδοτικό οίκο, μη εμπορικό εκδοτικό οίκο, αυτοέκδοση. Με μια απλή, απλούστατη αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορείς να συγκρίνεις τα θετικά και τα αρνητικά της κάθε μίας από τις παραπάνω επιλογές. Η απόφαση είναι καθαρά δική σου. 
Ωραία! Και επίσημα πλέον μπορείς κι εσύ να χρησιμοποιείς τον τίτλο του «συγγραφέα» και να υπογράφεις με άλλον αέρα. Αλλά το βιβλίο σου έρχεται να διαψεύσει τις αρχικές σου προσδοκίες καθώς δε φαίνεται να ελκύει το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Καμιά ιδέα; Εδώ αρχίζει ο μακρύς κατάλογος των «ίσως». Ίσως η μορφή στην οποία κατέληξες να μην ήταν η καλύτερη δυνατή. Ίσως να υπερέβαλες σε τέτοιο βαθμό με ένα συστατικό του έργου σου και να το κατέστρεψες ως σύνολο. Ίσως να έπρεπε να δώσεις κι άλλο χρόνο στον εαυτό σου να παίξει με τις λέξεις, να εξοικειωθεί περισσότερο με τη γραφή και να σε οδηγήσει σε άλλους κόσμους, πιο ενδιαφέροντες για τον αναγνώστη. Ίσως να σταματούσες να διαβάζεις αυτό το άρθρο και να αναρωτηθείς «ποιος είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο γράφω».