Αν και αποτελεί σημαντικό γεγονός για την Παγκόσμια Ιστορία η πτώση του τείχους του Βερολίνου πριν από είκοσι χρόνια, ο καθένας μας μπορεί να παρατηρήσει ακόμη και στις μέρες μας πολλά τείχη που φαντάζουν ανυπέρβλητα στην καθημερινότητά μας.

Ίσως η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό πολλών κατοίκων της Θράκης, κι όχι μόνο, να είναι ο διαχωρισμός χριστιανών και μουσουλμάνων που απορρέει από τη θρησκεία που οι άνθρωποι αυτοί έχουν αντίστοιχα επιλέξει. Άλλωστε, δεν αποτελεί, ή δεν θα έπρεπε να αποτελεί, πρόβλημα το όνομα του Θεού στον οποίο ο καθένας πιστεύει από τη στιγμή μάλιστα που έρχεται πρώτη η ιδιότητα του ανθρώπου και μετά όλες οι υπόλοιπες που στηρίζονται στα κοινωνικά πλαίσια και που πολλές φορές δεν είναι καν προσωπική, ελεύθερη επιλογή του καθενός (π.χ. πλούσιος, φτωχός, χριστιανός, μουσουλμάνος κτλ.). Θα ήταν επίσης άδικο και περίεργο για τους νέους σήμερα να κρίνουν τους συνανθρώπους τους σύμφωνα με την πίστη, τα πιστεύω και την κουλτούρα τους.

Ένα υπαρκτό και αρκετά υψηλό, ωστόσο, τείχος που παρατηρείται όχι μόνο στην τοπική κοινωνία αλλά γενικότερα στην ελληνική κοινωνία είναι ο εγκλωβισμός του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στα τείχη της εγωκεντρικής του αντίληψης για τη ζωή. Πιο συγκεκριμένα, πόσο εύκολο είναι ν’ ακούσουμε τον άλλο και ν’ ανταλλάξουμε απόψεις ακόμη και σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, όπως αυτή της καφετέριας; Πόσο εύκολο είναι να μιλήσουμε ουσιαστικά μαζί του για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά που φαντάζουν ρητορικά, είναι ίσως μια πολύ καλή ευκαιρία για τον καθένα από εμάς την επόμενη φορά που θα βρεθεί με κάποιον απλά να τον ακούσει, μένοντας μακριά από τους σημερινούς θλιβερούς λόγους για τους οποίους πάμε για καφέ, όπως η δύναμη της συνήθειας, η μανία για εντυπωσιασμό μέσω ρούχων, κοσμημάτων, αξεσουάρ, και η έλλειψη εναλλακτικών επιλογών.